Fijne Ron,

Opeens was je er niet meer. Niet dat we elkaar kenden, of dat ik vaak aan je dacht. Soms luisterde ik wel negentig minuten geboeid naar je stem zonder aan je te denken. Grote klasse was dat. Net als een scheidsrechter verstond jij het faciliterende karakter van je vak. Een voetbalcommentator moet niet opvallen. Het gaat om het spelletje. Tenzij het nationaal belang telt, dan mag er wat oranjekleurige emotie in. Voor de NOS versloeg je veel wedstrijden van het Nederlands elftal tijdens mijn favoriete WK’s van 1994 en 1998. Er schiet me geen quote te binnen.

Ron de Rijk. Je naam had niet misstaan op het omslag van een stripboekenserie. Maar goed, je was niet van de spotlights. In de witte Opel Corsa van mijn vader werd het stil op zondagmiddagen als er klonk ‘… en dan gaan we nu naar Ron de Rijk …’, want dan was er ergens gescoord. Kippenvel rijst op mijn armen, een legendarische frase blijft uit.

Eén keer heb ik je ontmoet. Of nou ja, ik stond achter je in de rij bij een lopend buffet in het stadion van Excelsior. Ik had geen idee hoe Ron de Rijk eruitzag, maar toen je begon te ouwehoeren tegen de man voor je wist ik dat jij het was. Je maakte een dolletje dat ik vergeten ben. In de Volkskrant liet een oude buurjongen van je optekenen dat je wel erg lang bij je ouders inwoonde en dat je op een gegeven moment tegen hen zei: ‘Wordt het niet eens tijd dat jullie het huis uit gaan …?’ Toen verslikte ik me in mijn melk.

In het megalomane milieu van de voetballerij was jij de droogste, aangenaamste, vriendelijkste, normaalste stem. Toen Siem de Jong de beslissende treffer maakte in het kampioensduel tussen Ajax en FC Twente in 2011, repte je: ‘Is dit de beslissing? Dit is de beslissing, denk ik. Siem de Jong, met zijn tweede van de middag.’ Niet acht keer zijn naam, geen ‘ge-boem pggchchch we have ignition’-gelul. Gewoon: ‘Siem de Jong, tweede goal.’ Heerlijk, dan ben ik liefhebber in plaats van PSV-fan. Bij jou was een flamboyante voetbalmiljonair ook gewoon een mens van vlees en bloed. Zo een die na het douchen zijn tas slap over het stuur van zijn fiets hangt en gauw naar huis fietst om te zien bij Studio Sport of het daadwerkelijk de beslissende treffer was.

Deze Kerstmis sta ik stil bij alle dingen die gewoon prima zijn in mijn leven. En dan gaan we naar Ron de Rijk, want er is gescoord in de keuken.

Met dank,

Nick