Columns @Playboy

Jarenlang las ik elke maand twee rubrieken in de Playboy: de boekrecensies van Herman Brusselmans en de muziekpagina’s van Danny Koks. Het is dan ook een eer dat ik het muzikale stokje in februari over mocht nemen van Danny. Hieronder de columns van mijn hand sindsdien.

PLAYBOY #16 // DAMN.

Nou ben ik van huis uit rooms-katholiek opgevoed, maar van het geloof heb ik al jaren geleden al een paus(e) genomen. Dat moeilijke gedoe, dat boze gedoe, dat serieuze gedoe. Ongeacht welk geloof je neemt, er is altijd gedoe. Als iedereen aan zichzelf denkt, is aan iedereen gedacht. Als iemand een andere God aanhangt dan jij, probeer dat dan niet te veranderen. Uiteindelijk is het dezelfde als die van jou. Kijk, ik geloof in PSV en in Onze-Lieve-Heer Romario, maar daar val ik alleen gelijkgestemden mee lastig. Bijvoorbeeld wanneer Tina Turner Simply The Best door het Philipsstadion schreeuwt als de roodwitten het veld betreden. Dit seizoen was er minder reden om van PSV te houden, maar het geloof blijft. En hey, de Goden van Feyenoord en Ajax zijn tenslotte óók roodwit.

Onlangs op Goede Vrijdag – een dag voordat PSV het definitief vergooide tegen ADO – kwam het geloof plotseling op bezoek bij me thuis. Hij stelde zich voor als Kendrick Lamar en zijn nieuwe evangelie is getiteld DAMN. Je vindt ‘m in de kerk die Spotify heet. Vijf jaar geleden dacht ik een early adopter van zijn preken te zijn toen ik hem interviewde in een schimmige tourbus naast de Melkweg. Kendrick lag onder een dekentje en gaf op fluistertoon beschaafde antwoorden. Ik dacht: wie is deze rakker en hoe gaat-ie in hemelsnaam straks de grote zaal entertainen. Een paar uur later ontplofte de hele Melkweg en rapte het héle publiek élk woord mee. Hier stond De Verlosser. Check ‘m. DAMN.

PLAYBOY #15 // VIRTUAL INSANITY

Van alle jaren 90-helden die ik interviewde (van Moby en Underworld tot Liam Gallagher en Carlo & Irene), staat Jamiroquai toch wel bovenaan. Thuis op zijn landgoed tussen Oxford en Londen, temidden van dertig dure bolides, motoren, een helikopter, een kick-ass studio en buurman Jamie Oliver. Hij kwam drie uur te laat opdraven. ‘Sorry guys, had to pick up my new love,’ lachte hij terwijl-ie z’n neus ophaalde. Z’n nieuwe liefde, dat was een Mercedes SLS AMG, zo eentje met vleugeldeuren. Op de bijrijdersstoel lag de factuur á 180.000 Engelse ponden nog af te koelen. Met z’n tweeën in die bar van hem, dat was wat. Een van de meest funky dertig minuten van m’n leven. Ik ken mensen met ADHD en heb ook weleens op hyperactieve kleine neefjes gelet, of op te hard gaande vrienden. Maar deze man was rijp voor The Cuckoo’s Nest. ‘What kinda beer d’ya like to have, my friend?’
Een koud pilsje ging er inmiddels wel in: ‘Allesbehalve Guinness.’

Het werd Becks. Voor de funkheld was het niet de eerste. Hij gaapte veel, rookte vier sigaretten en stond soms vanuit het niets en midden in een verhaal op om de modelautootjes in de vensterbank te herschikken. Liever dat dan afgeranseld worden zoals een Britse journalist ooit overkwam. ‘Van de coke af komen was simpel. Ik heb vrienden betaald om me uit de buurt van dat circuit te houden en samen ergens anders kicks uit te halen. Je kunt je ook vijf jaar op laten sluiten in rehab of ergens diep in Nigeria drie maanden in een boom gaan zitten, maar daar word je ook niet beter van.’

Hij heeft een nieuw album uit getiteld Automaton, de eerste singles klonken alvast vet.

PLAYBOY #14 // BELASTINGDIENST

Prince is dood. Al een poosje hoor. Het was geen held van me, maar ik had wel mad respect voor de Minneapolis Midget. Gruizige gitaarsolo’s, altijd omringd door fantastische muzikanten (Hallo, Candy Dulfer!) en van die liedjes waar je zelfs Vladimir Poetin en Victoria Beckham mee kan ontdooien. Tot voor kort was er een hele generatie die niet even kon checken waar die ouwelui het over hadden als het over Prince ging. Er was namelijk nog geen kruimel van hem te beluisteren op Spotify, Apple Music en SoundHound. Fans die concertvideo’s of clips uploadden naar YouTube kregen een claim aan de broek. Prince vocht tijdens zijn leven een felle strijd tegen streamingdiensten, omdat hij de vergoeding niet in verhouding vond staan met de waarde van zijn werk. Alleen Tidal, de dienst van Jay Z die eigenlijk niemand gebruikt, behield de streamingrechten.

Behalve een gigantische discografie liet Prince ook een torenhoge belastingschuld achter. Dat laatste is toch maar mooi een gelukkie voor Spotify-gebruikers. De nabestaanden van Prince Rogers Nelson kregen een blauwe envelop in de brievenbus met daarin het bericht dat er nog 100 miljoen dollar openstaat. En zo werd besloten om een nieuwe deal te sluiten met andere online muziekaanbieders. Voilà, op de dag van de Grammy Awards: alle platen die Prince tussen 1978 en 1996 maakte, zijn nu te beluisteren via Spotify. Dat zijn er bijna twintig, waaronder 1999, Purple Rain en Sign O’ The Times. Soms maakt de Belastingdienst dingen dus daadwerkelijk leuker. Prince leeft weer.

PLAYBOY #13 // BRYAN ADAMS

Ik ben nogal verkikkerd op de band The War On Drugs, maar telkens wanneer ik hun laatste LP thuis opleg hoor ik mijn vriendin San (niet de blootgeefster van deze maand) zeggen ‘Och, daar heb je Bryan Adams weer hoor’. Het lijkt er godverdomme in de verste verte niet op, maar ik hou ervan als ze dat zegt. Er is namelijk helemaal niks mis met Bryan Adams. Als kind van gescheiden ouders was ik vroeger zwaar ontvankelijk voor de muziek van m’n pa, die ik alleen in het weekend zag. Dan kwam-ie mij en m’n broertje op vrijdagmiddag ophalen in z’n afgetrapte Opel Corsa, een van de fijnste plekken uit m’n jeugd. Altijd een aangebroken zak Anta Flu binnen handbereik, m’n broertje met zijn honderden vragen op de achterbank en De Oude Klaessens die overal geduldig antwoord op gaf. Hij had cassettebandjes samengesteld voor die road trips (binnen Midden-Limburg, dus zo lang waren ze nou ook weer niet). Terwijl schoolvriendjes luisterden naar 2Unlimited, Haddaway en UB40, zongen wij met z’n drieën mee met Bruce Springsteen, John Cougar Mellencamp, George Thorogood en oké, ook Bryan Adams, Toto en Europe. Een vreemd hoogtepunt van zo’n weekend was bedtijd. De Oude Klaessens had op de slaapkamers speakers geïnstalleerd die hij vanuit de woonkamer kon bedienen. Dan mochten wij één liedje uitkiezen voor het slapen gaan. Had ik ’s middags al zitten zoeken naar het langste nummer in z’n collectie. Voordat ik November Rain van Guns N’ Roses ontdekte, koos ik lange tijd voor Bryans I Do It For You. Ik was 9 en nog lang niet bezig met (de oorlog tegen) drugs.

PLAYBOY #12 // BIG KLEINE

‘Ze moet vwo hebben gedaan en afgestudeerd zijn,’ vertelde Lil’ Kleine onlangs aan Privé over hoe zijn droomvrouw eruitziet. Keurige uitspraak, niks mis mee. Behalve dan dat het net uit was tussen hem en Monica Geuze en dat-ie eraan toevoegde: ‘Ik wil een vrouw met hersenen, en die had Monica niet.’ Auw. Of het pijn deed bij de 21-jarige vlogster (261.000 abonnees op YouTube), weet ik even niet. Laten we het bij die kleine Jordanees houden. Hij toerde zich een ongeluk, maakte money, brak records en draaide zijn hand niet om voor binnenbrandjes met politie en de burgemeester van Hilversum. Tienermeisjes veranderen in vanillevla als ze hem zien, ouders worden ontoerekeningsvatbaar als ze zijn teksten horen. Het probleem is volgens mij gewoon dat de teksten over drank, bitches en drugs nu ineens te verstaan zijn voor die ouwelui die buiten de doelgroep vallen.

Als je ergens veertig minuten over hebt deze week, moet je even Linda’s Mannen terugkijken op NPO Gemist (of op YouTube). Op de haar kenmerkende wijze zet Linda Hakeboom haar onderwerp echter neer dan hij ooit was. Eerst hoor je ‘m bij opnames van een nieuwe videoclip nog pochen dat die clip 120.000 euro kost en even later zit-ie in zijn nieuwe Range Rover (‘153.000 euro’). Fakkit man, hij doet het gewoon. Als een stuk of wat scènes later z’n pa backstage opduikt bij een show, breekt Kleine even. En hij houdt zich niet groot voor de camera. Toptelevisie met een gouwe gozer. Ik hoop dat er veel vwo-bitches gekeken hebben.

PLAYBOY #11 // RAUW

Er was eens een prinses – laat ik haar voor het gemak Elja noemen, want zo heet ze – die wel hield van een feestje. Ze verzamelde de leukste mensen om zich heen en dan ging ze de hort op. Een week later hetzelfde liedje. Feestneuzen van heinde en verre kwamen op haar verlichtende persoonlijkheid af als muggen op tl-licht. Soms waren er ook lasers en gele ballonnen met smileys. Elja was het gidsende licht in de donkere dimensie waar twintigers zich in begeven na hun studie. Te jong om serieus te doen, te oud voor comazuipen in een schuur.

Het evangelie van deze lost youth was geschreven door ene Joost van Bellen. Deze krullenbol gaf met de regelmaat van De Klok(-budgetbier) feesten waar het gele ballonnen met smileys regende. ‘Wees maar uit je dak, dan doe je al gek genoeg,’ was het credo. Een knalhard statement tegen de industrialisering van de dancecultuur. Bij RAUW, zoals Joosts concept heette, ging het om het feest in plaats van om de line-up. En dus richtten Elja & co een clubje op dat zichzelf gekscherend ‘We Zien Joost Van Bellen Vaker Dan Onze Moeder’ noemde.

Het waren fantastische nachten die zelfs nog doorgingen op het moment dat er in Brabant het licht uitgeknipt werd. Op 10 december is er na veertien jaar de allerlaatste RAUW in Paradiso met een killer line-up (maar het gaat om het féést!). Zelf heb ik dan al mijn laatste RAUW gehad, een maand eerder in Utrecht. Want daar ging de prinses ook heen.

PLAYBOY #10 // IN THE AIR

Verhuizen is leuk, maar klussen nog leuker. Bij anderen dan, want in mijn eigen huis hangt er in de woonkamer al acht jaar lang een peertje zonder kap aan het plafond, staan lijsten schuin tegen de muur, moet de muur in de hal nog steeds geverfd en is de regendouche al twee jaar kapot.

Maar als vrienden in een groeps-app vragen of mensen inlevend genoeg zijn om even te komen helpen schilderen of behangen in hun nieuwe stulpje, dan trek ik rap een kapotte spijkerbroek en een oud shirt aan. Dat zijn de dagen dat mensen op hun puurst zijn. Dan onderscheiden de beukers zich van de treuzelaars. Dan hoor je welke muziek ze thuis luisteren. 538 of Sky Radio? Bruce Springsteen of Phil Collins? Snoeiharde techno of TMF Hitzone 3 (met Casanova van Ultimate Kaos)?

Mijn broertje kocht deze zomer een huis in Uden. Toen hij het vertelde, keek ik uit naar het luchtgitaar spelen op Neil Young’s Cortez the Killer en het meezingen met de ‘Cassettebandje pap’-playlist op Spotify. Maar ik was te druk met werken deze zomer. Nul dagen heb ik geklust in Uden.

2016 duurt nog twee maanden, maar ik kan alvast melden dat 27 augustus de beste zaterdag van het jaar was. Mijn broertje was jarig, maar ik was aan het feesten op Dimensions Festival in Kroatië. De Duits-Koreaanse dj Hunee was de afsluiter. Het laatste nummer dat hij draaide was In the Air Tonight van Phil Collins. Toen heb ik wel even m’n handen uit de mouwen gestoken.

PLAYBOY #09 // SOUND GOOD, LOOK GOOD

PLAYBOY #08 // PANDAPUNTEN

Ik was laatst op de bruiloft van m’n beste vriend, een kale beer van bijna twee meter. Altijd als we samen zijn, dan gaan we kaal. Het is zo’n vriend waarvoor een middagje bierfiets en coffeeshop als vrijgezellenfeest niet voldoende is. En dus gingen we begin dit jaar met z’n dertienen een weekendje naar Hamburg. Biertjes, Reeperbahn, Airbnb’tje met jacuzzi en ach, we namen er nog eentje. Het waren drie fantastische dagen daar met Tempo Team. Van tevoren had-ie gezegd: ‘Ik vind alles best, als ik maar niet verkleed hoef.’ En dus kochten we twaalf pandapakken en voor de aanstaande niks. Stond-ie alsnog voor lul.

Waar blijft de muziek in deze column, Klaessens? Flash Forward naar die bruiloft. De ceremonie was lekker kort en de drank deed zijn ding als smeerolie tussen beider families en de zeer uiteenlopende vrienden- en vriendinnengroepen, toen er op een gegeven moment aandacht werd gevraagd voor een muzikaal intermezzo. Geen nichtjes met een potsierlijk ABC, maar een schuchtere, donkere jongen schuifelde naar voren met om zijn hals een akoestische gitaar en zijn rasta was bedekt met een… pandamuts. Prima.

‘Schatje je stiii-hiiinkt,’ opende deze jongen zijn ode aan de liefde. IJs gebroken. En hij ging door, met een nummer van Akwasi: ‘Ik drink mijn zorgen weg, ik drink zelfs meer dan dat ik zeg.’ Harten geraakt. Deze man was geniaal. Gerson Main heet-ie. Deed ooit mee aan De beste singer-songwriter van Nederland. Zijn debuutalbum De slechtste singer-songwriter van Nederland is nu uit. Houd ‘m in de gaten.

PLAYBOY #07 // LOWLANDS-VIRUS

‘Het jaar dat ik niet naar Lowlands ga, mogen ze me kapotschieten’, zei een bebrilde muziekrecensent wiens naam rijmt op Klick Naessens ooit. Hij bedoelde daarmee te zeggen dat het standaard het leukste weekend van het jaar is. Een parallel universum waar nooit ook maar twee van de 50.000 bezoekers hetzelfde weekend beleven. Waar de tijdelijke podia vaak de vetste zijn: crowdsurfen in de Titty Twister, mannenpils drinken in de Groove Tube, in de onwetende rij staan voor de Magneetbar, jezelf uren verliezen in de Silent Disco. De jaarlijkse vraag ‘Staat The X-Ray tent op een voordelige plek?’ En natuurlijk de twee pallets vol met topartiesten. Als je dit jaar naar Biddinghuizen afreist, vergeet dan niet naar de live sensatie van het jaar te gaan: Anderson .Paak & The Free Nationals. Een show vol energie waarin de zanger/rapper/drummer zich in het zweet werkt en zijn aanstekelijke popliedjes die flirten met sixties soul en nineties boombap-hiphop. Het is te hopen dat-ie niet op zondag geprogrammeerd staat, want de kans is groot dat je zin hebt in sexytime na afloop. Iets wat je beter niet kunt hebben op festivaldag 3. Ik ga dit jaar niet naar Lowlands. Voor het eerst in tien jaar. Een week later ga ik namelijk met vier mooie vrouwen naar Dimensions Festival in Kroatië. Vier dagen feest in een oud fort dat uittorent boven de Adriatische Zee. Ik kijk uit naar de bootfeesten onder de mediterrane zon. Nou maar hopen dat ze me een week eerder niet aan diggelen schieten.

PLAYBOY #06 // LAAT HAAR

Op Amsterdam Centraal Station bij de ingang aan de oostkant staat vaak een vrouwtje kromgebogen over haar rollator. In het mandje ligt een onveranderlijke stapel ranzige papieren. ‘De daklozenkrant’ is de enige tekst die ze oplepelt in haar dagelijkse soap, die begint voordat ik die plek ’s morgens passeer en eindigt nadat ik ’s avonds via diezelfde plek huiswaarts keer. Althans, ze lijkt er altijd te staan. Dat ik haar vaker zie dan mijn eigen moeder is zeker. Ze rijgt de zinnen aan elkaar: ‘Duhhh dáklozenkrant, dé daklooznkrant, duhhh dklznkrant.’ Soms zonder adem te halen, omdat het zonder klinkers ook wel duidelijk is wat ze uitvent. Geen idee of ze ooit een editie verkoopt, of dat ze eens in de zoveel tijd een nieuwe lading krantjes krijgt.

Ik moest onwillekeurig aan haar denken toen ik laatst eindelijk de serie Ramses keek (hij staat nu op Netflix!). Ik ben voor het eerst verder gaan luisteren dan ‘Laat me’, ‘Sammy’ en ‘We zullen doorgaan’. Te gekke manier om nog verliefder te worden op onze hoofdstad en zijn markante figuranten als het daklozenkrantmevrouwtje. Haar gezicht verraadt dat het vinyl van haar leven al vroeg uit de groef liep en dat niemand de moeite heeft genomen de naald eraf te halen. De plaat hangt nog steeds. Ook gisteren toen ik haar omsingeld zag door wel dertig duiven die uit haar hand aten. Het ene korstje na het andere vloog door de lucht. Ze riep alleen maar: ‘Deeuhh dakloz’nkrant, de n’dáklznkrant…’ Laat haar. Laat haar maar d’r eigen gang gaan.

PLAYBOY #05 // LIVE AND LET DIE

Man, wat gaan er een hoop grootheden uit de muziek dood dit jaar. David Bowie, componist Pierre Boulez, Maurice White (van Earth, Wind & Fire), Eddy ‘Ik spring uit een vliegmachien’ Wally, Prince en Phife Dawg van A Tribe Called Quest haalden de zomer niet. Paul Kantner en Signe Anderson (allebei originele leden van Jefferson Airplane) overleden zelfs op dezelfde dag. En dan zijn we nog niet eens op de helft van het jaar. De suïcidale Sinéad O’Connor was nog een poos vermist, maar werd uiteindelijk levend teruggevonden.

Gelukkig zijn er ook nog helden op leeftijd die nog springlevend zijn. Zo brachten Elton John (69), Mavis Staples (76), Iggy Pop (69), Brian Eno (68), Bob Dylan (74) en Eric Clapton (71) dit jaar nog een plaat uit en kun je deze maand nog een schijfje verwachten van Neil Young (70).

En vlak Paul McCartney niet uit! Nota bene de headliner van Pinkpop-zondag deze maand, zes dagen voordat-ie 74 wordt. Tenzij het zijn dubbelganger is natuurlijk. Hoezo? Nou, ik zag laatst de nepdocumentaire Paul McCartney Really Is Dead. In een erg vermakelijk anderhalf uur zetten de makers uiteen hoe de Beatle in 1966 om het leven is gekomen bij een auto-ongeluk. De Britse geheime dienst heeft de andere Beatles verzocht om de crash te verzwijgen uit angst voor een zelfmoordgolf over de hele wereld. Zo ontstond in 1969 ongeveer de eerste hoax ter wereld toen de Britse band via platenhoezen en liedjes aanwijzingen gaf. Ik ga 12 juni goed opletten als Sir Paul in Landgraaf staat. Voor je het weet, is het te laat.

PLAYBOY #04 // WILD WOOD

Ik was laatst een maand met m’n meisje reizen door Vietnam. We hielden een Spotify-lijst bij met liedjes die we hoorden in strand-, lunch- en koffietenten. Leuk om van de zomer nog eens naar te luisteren als we herinneringen op willen halen. Zo kwam in een hippe toko in Ho Chi Minh City Wild Wood voorbij van Paul Weller, een magisch moment dat me terugbracht naar 18 december 2009 toen ik de Schotse folkzangeres Amy MacDonald mocht interviewen in de Black Barn Studio ván Paul Weller. Letterlijk een zwarte schuur, ergens tegen een bosrand bij het plaatsje Woking. Binnen werd het journaille ontvangen door een vibe om geil van te worden: grote mixtafel, speakers waar je half Londen mee op kan blazen, een zwartgelakte vleugel, tig gitaren en een stokoude jukebox waar bovenop drie losse elpees lagen. Van Benjamin Herman! Een persoonlijke held. Paul Weller zelf was er niet, wel de nieuwe plaat van Amy MacDonald die op volle sterkte werd gedraaid voor ons. Ondertussen knisperde er vanalles in m’n darmen. Diarree.

Ternauwernood wist ik Paul Wellers plee, een bril met Union Jack-print, te halen. Hoe vaak ik ook veegde, telkens kwam er een nieuwe vlaag. Inmiddels was er al drie keer aan de deur gemorreld. A Curious Thing heette de nieuwe plaat van Amy MacDonald destijds. Merkwaardig, een paar dagen nadat m’n meisje en ik dat liedje hoorden daar in Saigon, werden we geveld door een voedselvergiftiging. Twee dagen waren we aan ons hotelbed gekluisterd. Zelfs luisteren naar dat Spotify-lijstje was ons teveel.

PLAYBOY #03 // ORANJEKOORTS

Het begint nu echt kut te worden: geen Oranje op het EK Voetbal deze zomer. Terwijl grootmachten als Albanië, Noord-Ierland en fucking IJsland vechten om de bokaal, zitten wij op de camping in onze voortent te mokken dat er niks te mopperen valt over voetbal. We zullen het qua oranjegekte moeten doen met Koningsdag. Eerst een week lang overal die grote getapete vierkanten met in capslock BEZET op stoepen, pleinen en voor je eigen voordeur. Niet omdat we anders op straat zouden schijten, maar omdat we op 27 april massaal onze rotzooi van zolder halen om die – onder begeleiding van een overslaande cd van Zangeres Zonder Naam of André Hazes – aan de buurman of aan een jolige toerist te verkopen.

Ik vind het een zalige dag. Om 12.00 uur met een tas vol kouwe kletsers de stad in om te slenteren langs al die kraampjes tot ik rond zessen katjelam edoch met een lauwe pils in de klauw besef dat er iets vets gegeten moet worden, alvorens de Nederlandstalige kroegmuziek verruild wordt voor het stevigere werk op een housefeest. Nooit meer naar huis. Met z’n allen kapotgaan, dat is toch zo’n beetje waar Koningsdag om draait. Als om 4 uur ’s nachts toch echt iedereen naar buiten wordt geveegd nog éventjes een drankje doen bij de beste vrienden die je even daarvoor hebt ontmoet. In slaap vallen op de bank, wakker schrikken om zeven uur, omdat je moet pissen als twee reigers, de plee niet kunnen vinden, dan maar in de plantenbak zeiken en een silent fade-away tot besluit. Wij houden van Oranje.

PLAYBOY #02 // THE RIVER

‘River Reeves was als een broertje voor me.’ Dat is zo ongeveer het kutste wat je als jongen van 19 jaar te horen kunt krijgen. Helemaal als je in een veelbelovend bandje genaamd Viola Beach speelt. Dan ben je het liefst die toffe dude, waarvan een chick zegt: ‘Ik wil de kinderen van River Reeves baren, die ene nacht in Leeds-Oost was zó chill.’ Maar ja, River was een genie en hij toerde non-stop met dat vermaledijde Viola Beach van hem. Overal stonden ze: van Glasgow tot Londen en toen is hij dat meisje vergeten. Viola Beach zou het gaan maken, was het laatste wat hij zei. Geen tijd voor een vaste verkering. Hij was nog geen twintig en het rock ’n roll leven lonkte. River had het erover dat ze in maart de oceaan over zouden steken. Bestemming: Austin, Texas. South by Southwest-festival. Zeg maar het Eurosonic/Noorderslag van Amerika. ‘Als we daar vlammen, dan zitten we gebakken de komende twee jaar qua gigs en platencontracten.’ Maar eerst ging Viola Beach nog even snuffelen aan het vasteland van Europa, want daar waren ze nog nooit geweest. Eerst Zweden, want daar zaten die blondines met ronde borsten die ze weleens op internet hadden gezien. Maar na die show in Norrköping was er geen tijd voor blønde grøupies, de volgende dag stond er weer een Britse gig op de planning. Die haalden ze niet. De hele band plus manager reed net buiten Stockholm op volle snelheid van een openstaande brug af en stortte 25 meter de diepte in. Alle vijf op slag dood, maar wel bovenaan de hitlijsten en in de Nederlandse Playboy.

PLAYBOY #01 // WANNABE

Victoria Beckham doet niet mee aan een reünie van de Spice Girls. Het is dit jaar twintig jaar geleden dat hun album Spice uitkwam, met dat – ah, komaan – lekkere nummer Wannabe erop. Vier van de vijf wilden er een tour aan spenderen, maar nota bene de enige die nog geld verdient aan d’r bekendheid weigert de plateauzolen uit de kast te trekken. Who Do You Think You Are? Kleerhanger Spice liet weten ‘een te gekke tijd gehad te hebben, maar te druk te zijn met familie en De Mode’. Tssk, ze was de sufste Spice Girl. Ik was heimelijk verliefd op Geri Halliwell, hoofdzakelijk te danken aan een centerfold met een hoofdrol voor die berenneuzen van haar in puberblad Break Out!. De ravissante rondingen van Vuurtoren Spice waren vacuüm verpakt in een motiefje van de Union Jack en tevens de directe aanleiding voor de 9 op m’n rapport voor Engels dat jaar. Toen ik jaren later op een Grieks eiland landgenoten van Geri op straat zag plassen, was ik genezen van die voorliefde voor Britse vrouwen.

Een uur na dit rampzalige nieuws zie ik op m’n Facebook-timeline Adele in de auto stappen bij James Corden, een soort Jimmy Fallon met een rijbewijs die celebs interviewt achter het stuur alvorens te gaan karaoken. Goed concept. Adele praat over het magische moment dat de Spice Girls in haar leven kwamen. ‘Vijf ordinaire meiden die het tot de top schoppen. Amaaazing.’ Adele ‘was vroeger altijd’ Geri.

Twíntig jaar geleden… Plots voel ik me heel oud. Alsof definitief het einde geïntroduceerd is. Ook uit 1996 hè: Endtroducing van DJ Shadow. Het beste instrumentale hiphopalbum ooit. Maar goed, als ik op de Zeedijk in een karaoketent sta, kies ik toch voor Wannabe.