Aziz Ansari @Nieuwe Revu

ZO HOT ALS EEN INDIASE CURRY

Grote kans dat hij zondag een Golden Globe wint voor zijn Netflix-show Master of None. De populariteit van Aziz Ansari (32) is rijzende als een snelkookpan. Nieuwe Revu sprak de stand-up comedian slash acteur laatst in Londen. ‘Met al die craaazy recensies moesten we érgens voor genomineerd worden.’

Fotografie: Netflix

Als dertiger-en-een-beetje is het niet moeilijk om opgezogen te worden in de wereld van Master of None, de serie ván en mét Aziz Ansari. Vrienden met kinderen, zelf een beetje tinderen. Scheurende condooms, ongemakkelijke Über-ritjes, wereldvreemde ouders en een ‘niets aan de hand’-lifestyle. Dit alles op een muzikaal bedje van Father John Misty, Aphex Twin en een handvol modieuze oudjes als The Cure en Depeche Mode. Een wereld die zo natuurgetrouw aanvoelt, omdat-ie gebaseerd is op de levens van Ansari en zijn mattie Alan Yang. De tien korte afleveringen van het eerste seizoen schreeuwen om een vervolg. ‘Alan en ik hebben losjes al wat zitten te filosoferen’, vertelt Ansari ons in een Londense hotelkamer vlak voor kerst. Amerikaans-vriendelijk met af en toe een welgemikte Aziz-lach. Het bedeesde is ‘m niet kwalijk te nemen, hij heeft vandaag een stuk of tien van deze interviews. ‘Voor het eerste seizoen konden we putten uit materiaal dat ik de afgelopen jaren bij mekaar sprokkelde voor mijn stand-up shows en dingen uit Modern Romance. We willen niet nu gaan haasten om maar snel met een vervolg te komen. Seizoen twee moet wel goed zijn.’

Modern Romance is het boek dat Ansari dit jaar uitbracht met socioloog Eric Klinenberg. Een komische poging om de lezer te laten begrijpen waarom de zoektocht naar liefde zo akelig is. Geen saaie, sociologische verhandelingen, maar kwesties als ‘Waarom stuurt deze gast me nu een emoji van een pizza?’ en ‘Wat bezielt iemand om een penisfoto te whatsappen?’ Het werd een regelrecht kassucces. Modern Romance kwam op nummer twee binnen in de bestsellerlijst van de New York Times. Aziz Ansari is zo hot als een Indiase curry. In de Verenigde Staten nochtans. Hij maakte vier spraakmakende stand-up shows, dook op in een paar flauwe films en een videoclip van Kanye West en Jay Z. Een grote groep nerds zal ‘m vooral kennen als Tom Haverford uit de sitcom Parks & Recreation. Ansari zit onder de sneltoets bij talkshows van Jimmy Fallon, Conan O’Brien en Ellen DeGeneres. De verwachting is dat Master of None (en die eventuele Golden Globe) de brug naar een groter publiek in Europa is.

Was je verrast door de Golden Globe-nominatie?
‘Het kon bijna niet anders dan dat we érgens voor genomineerd zouden worden. Ik bedoel, we hebben zoveel craaazy recensies gehad. We zijn één van de best gewaardeerde comedy’s van het jaar, dus had ik ‘m verwacht? Ja. Ik was blij dát-ie uiteindelijk kwam.’

Je geeft jezelf nogal bloot in de serie.
‘Nou ja, ik doe natuurlijk al jaren stand-up shows. Ik hou er juist van als het persoonlijk wordt. Als het dan iets doet met het publiek, geeft het een extra kick. Daardoor voel ik me minder alleen in de wereld.’

Heb je een grappig leven?
‘Dit is een verhaal dat ik grappig vind en ik hoop dat de kijker zich kan inleven in de avonturen van Dev. Als-ie er ook nog eens om kan lachen, is het helemaal mooi meegenomen.’

Hoe beviel de overstap van de ensemble cast van Parks & Recreation naar een serie die alleen om jou draait?
‘Alles wat ik hiervoor gedaan heb, was een opbouw naar Master of None. In het theater heb ik aan den lijve ondervonden welke verhalen wel werkten en welke niet. Zo heb ik mijn zogenaamd grappige stem gevonden, misschien is standpunt een beter woord. Maar oké, natuurlijk was het een grote stap naar een tv-serie waarin ik letterlijk in elke scène zit. En om het voor het zeggen te hebben in de hele show. Gelukkig kon ik terugvallen op een hoop vrienden die ook in het vak zitten.’

Waarom Netflix en bijvoorbeeld niet NBC waar ze jullie kennen van Parks & Recreation?
‘Bij traditionele netwerken mag een hoop niet. Die seksscène waar de serie mee begint? Mag niet. Laat staan een hoop van de dialogen. Dan ben je aan het schrijven, raak je enthousiast en moet je vervolgens alles afzwakken. Daar hadden we geen zin in. Daarom stapten we naar Netflix met het verhaal dat we een show rondom mij wilden doen met een paar gastrollen. Ze waren enthousiast. We mochten meteen tien afleveringen maken, ze geloofden in ons. Tijdens het creatieve proces mochten we ook onze gang gaan.’

Geen pilot? Niks?
‘Nee, dat is wat je verwacht dat ze gaan vragen. Een pilot die ze maanden kunnen bestuderen, hier en daar wat bijschaven en dan krijg je wel of niet iets te horen. Wij hebben tien keer liever de aanpak van Netflix.’

Racisme is een stokpaardje van je. Ook nu weer zien we Dev in hokjes geplaatst worden en niet de baantjes krijgen waarvoor hij solliciteert. Is het een grote doorbraak dat je dit mag maken?
‘Het overgrote deel van de Amerikaanse film- en tv-wereld is blank en hetero. Dat zie je nu een beetje veranderen. Langzaam, maar er wordt in elk geval nagedacht over diversiteit binnen de cast van series en films. Dat zijn zichtbare veranderingen. Belangrijker om te zien, is dat er steeds meer diversiteit onder schrijvers is. De creatieve kant. Maar de positie waarin Alan en ik nu zitten, dat we een show mogen maken die deze issues bespreekbaar maakt, dat is fantastisch. Vijf jaar geleden zou niemand een show gunnen aan een Indiër. Maar goed, als je het toen aan mij had gegeven, was het ook niet zo goed geweest als nu. Vergeet mensen als Shonda Rhimes (producer en schrijfster van onder meer Grey’s Anatomy, red.) niet. Die heeft zich een weg naar de top geknokt. Het is een traag proces, maar dat zal de komende jaren vaker gebeuren.’

Wellicht dat die Golden Globe daar verandering in brengt.
‘Haha, we zullen zien.’

Wat te prijzen valt, is dat je deze ‘oorlog’ op een beschaafde manier voert.
‘Heel Hollywood is hetero-blank, dat is gewoon geen goede afspiegeling van onze maatschappij. Ik heb laatst een artikel geschreven in de New York Times dat erop neerkomt dat onze surrogaat-held in films een blanke hetero man is. Dat is niet de ‘gewone man’. Het is niet iedereen. Zoiets kan nooit een meeslepend verhaal voor iederéén opleveren. Elk leven heeft te maken met drama, al die andere verhalen verdienen op zijn minst een plek op het grote scherm.’

Hoe heb je gecast voor deze serie? Heb je hokjes afgevinkt?
‘Nee, zeker niet. Dan krijg je een fake show, dat voelt voor niemand realistisch. Kijk, het was vanaf het begin duidelijk dat ik de hoofdrol zou spelen en dat er een personage kwam dat gebaseerd was op Alan Yang. Dat is een Taiwanees en aangezien we échte verhalen uit Taiwan hadden, wilden we daar een échte Taiwanees voor hebben. Voor de rest van de rollen hebben we open audities gehouden. Voor ‘beste vriendin’ hadden we niet per se een Afro-Amerikaanse lesbienne in gedachten. We zochten de grappigste persoon met wie ik een klik had. Waarmee ik kon improviseren. Dat werd uiteindelijk Lena Waithe. Ik denk dat dát het authentieke van de show is. We hebben geen hokjes afgevinkt. Het is gemaakt door de grappigste mensen die we konden vinden. Kijk eens naar andere shows. Die draaien om drie blanke gasten en dan doen ze er nog een donker iemand bij, omdat het zo hoort. Dat voelt altijd nep aan, je ziet zo’n zwarte jongen denken: was ik maar bij m’n echte vrienden.’

Komt het vaak voor dat je wordt aangesproken als ‘die ene Indiase acteur’?
‘Ja! Mensen denken dat ik die ene Indiër was die in Slumdog Millionaire zat. Toen Parks & Rec op tv kwam, zag je mensen ook balen van: oh nee, ik heb maar plek voor één Indiase acteur in mijn hoofd.’

Nu we toch lekker in de rassen zitten, is er een hiërarchie in de VS?
‘Ik zie het niet als een wedstrijd waarin iemand het slechter heeft dan de ander.’

Komt dit onderwerp sterker over via comedy?
‘Iedereen moet het op zijn eigen manier doen. Kijk naar The Wire, daarin worden zoveel raciale kwesties op een intense manier aangepakt. Fantastisch. Zet daar zoiets als Chappelle’s Show tegenover, daar gebeurt hetzelfde, maar dan op een komische manier. Allebei sterk, op hun eigen manier.’

Dev heeft duidelijk niet je boek over daten gelezen.
‘Haha, Dev is zoekende op een bepaalde manier en uiteindelijk zijn we dat allemaal. Master of None is geen voorbeeld van hoe je je moet gedragen. Geen enkel personage is goed of slecht. We stellen alleen interessante issues ter discussie. Hier zou je over na kunnen denken, hier zou je over kunnen praten.’

Het werkt wel. Ik belde mijn vader na het zien van de aflevering met je ouders.
‘Haha, zoveel mensen vertellen me dat. Misschien moeten we een samenwerking zoeken met een provider.’

Haha, wat ik bedoelde te zeggen, is dat ik helemaal niet zo bezig was met die etnische discussie. Zijn jij en je ouders nader tot mekaar gekomen? Het was behoorlijk meta die aflevering.
‘Ja, ik denk het wel. De verhalen die je hoort in de serie zijn bijna honderd procent gelijk aan de echte verhalen van onze ouders. Wat je zegt, is waar denk ik. Dat hele ongemakkelijke met ouders is niet iets Indiaas of Aziatisch. Iedereen heeft een rare relatie met zijn ouders. En hier of daar kunnen we allemaal wel iets verbeteren aan die verhouding. Het punt van die aflevering is dat het waarschijnlijk de moeite is om aan die relatie te werken. Als je de kans hebt, doe er iets aan. Het is belangrijker en blijvender dan welke relatie dan ook.’

Je ouders worden gespeeld door je échte ouders. Hoe reageerden ze toen je ze benaderde?
‘Mijn vader was angstaanjagend enthousiast, mijn moeder wilde absoluut niet meewerken. Uiteindelijk was ze makkelijk om te praten en deden ze het fantastisch.’

Hoe gaat je vader om met het succes?
‘Ik heb ze eerlijk gezegd niet heel vaak gezien sinds de show te zien is. Mijn vader heb ik nog wel gezien in New York. Dat was grappig. Op straat sprak een vrouw ons aan over de serie, maar ze richtte zich vooral tot mijn vader: Jij bent hilarisch. En toen liep ze weg.’

De relaties tussen de personages voelen realistisch zonder dat er veel achtergrond bekend is. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
‘We hebben al vrij snel de afspraak gemaakt om niet alle personages in alle afleveringen op te laten draven. Dat houdt het to the point. Er is niemand op de wereld die elke dag met dezelfde vier mensen luncht, bruncht en dineert. Dat gebeurt gewoon niet. We hebben de show hetzelfde benaderd. We hebben gekozen voor de acteurs waar we de beste chemie mee hadden in plaats van degenen die het beste cv hadden. Zo werken vriendschappen in het echt ook.’

Er zit een bepaalde liefheid in de serie, die je niet vaak ziet in comedy’s. Was dat de bedoeling?
‘Alan en ik zijn in wezen optimistische jongens. We proberen niet té enthousiast te zijn. Het referentiepunt tijdens het schrijven, was jaren 70-films. Het einde hoefde niet per se vrolijk of zonnig te zijn. Veel van die films – Heartbreak Kid tot The Graduate en Annie Hall – gaan de hele film over iets wat de hoofdpersoon graag wil hebben en zodra hij het krijgt, blijkt dat het helemaal niet gelukkig maakt. Dat voelt echt. Echter dan een stelletje dat in een cabrio richting een zonnige horizon rijdt tijdens de aftiteling. Dat gebeurt nooit. De meeste relaties eindigen níét succesvol. Als je geluk hebt, gebeurt het één keer in je leven. Maar in de meeste gevallen loopt het slecht af. Iedereen weet dat.’

Sinds dit jaar mag je ook een expert genoemd worden op het gebied van daten. Hoe zou de relatie met Rachel eruit hebben gezien als je Dev zou vervangen door Aziz?
‘Wauw, dat is een ingewikkelde vraag. Uiteindelijk zijn mensen als Dev, Rachel, Aziz en alle andere mensen van die leeftijd in de war op het gebied van liefde. Geen enkele dertiger is honderd procent gelukkig. Iedereen heeft issues of is ergens bang voor. Het is een achtbaan.’