Rotterdam Terror Corps @Nieuwe Revu

KALE KOPPEN NIET TE STOPPEN

Rotterdam Terror Corps. Ja echt, ze bestaan nog. Sterker: ze toeren en niet alleen door de provincie, maar door Duitsland, Italië, Zwitserland, België. ‘Laatst stonden we voor de derde keer in Los Angeles. Mooi man.’
Foto’s: Glynn Everdepoel

‘Niet normaal joh hee,’ lacht George Ruseler vanaf de bijrijdersstoel in het witte busje waarin we deze zaterdagnacht van Rotterdam (‘ja togg’) naar Diest (‘de tering wat een end hee’) denderen. Vanaf hier is het trouwens ‘Sjors’, want zo noemt iedereen de dj van Rotterdam Terror Corps. Sjors vertelt over hoe hij vanmorgen wakker werd. ‘Dus ik zet m’n telefoon aan en ik ziet: 39 mensen hebben een video op uw timeline gedeeld. Dan weet je dat er iets aan de hand is. Afijn, dus ik klik op die link, ziet ik een gozer in de achtertuin van z’n broer staan, hélemaal knettâh van de kaart te schreeuwen ‘Rotterdam Terror Corps tsoef tsoef tsoef’ en die broer, die staat op het dak te hakken en dan pleurtie zo van dat dak af met z’n neus op een grasmaaier, hahaha. Hebbie dat gezien, Sier? Sier?!’
Sier is Cyril Brandon, de MC van het stel. Hij doet even een hardcore-dutje achterin het busje. Geen reactie.
‘Nou ja,’ verzekert Sjors me, ‘je moet het morgen maar even checken op Dumpert. ’t Is echt lachen.’

Vice heeft een mini-documentaire gemaakt over Rotterdam Terror Corps en daarom zitten we in dit busje met de hardcore live act, die al 22 jaar bestaat. Twéé en fucking twintig jaar. Ze waren er al toen de gabber scene nog op stoom moest komen en ze zijn er nog steeds. ‘De hardcore scene in Nederland is ingestort, dat merk je aan alles. Maar aan de andere kant is het nu wel al een poosje stabiel. We hebben dit jaar al twee keer in Zwitserland gestaan, en verder nog in Italië, Frankrijk en Duitsland. In het Ruhrgebied is hardcore groot, daar staan we veel. Oberhausen, Dortmund, dat werk. Daar nemen ze hardcore serieus.’

NAAKTE DANSERESSEN
Voordat ze straks in Diest een half uurtje (!) losgaan met het voltallige Rotterdam Terror Corps (RTC voor intimi), moet Sjors eerst een uur alleen draaien. Dan heet-ie Distortion, wat een Engelse muziekterm is voor ‘een overstuurde, scheurende klank’. Hoe gevaarlijk dat ook klinkt en hoe hard die muziek ook is; als Sjors voor je staat, zie je toch vooral een type Sjors: een kruising tussen een wiskundeleraar en een Formule 1-fan, die zodra hij enthousiast is, dezelfde overslaande stem heeft als René van der Gijp. Het is een aparte tent waar we naar onderweg zijn: Dancehall Diest. ‘We hebben daar al eerder gestaan, die organisator is helemaal gek van ons. Dat zul je zo wel zien. Het is een voormalige bioscoop, die nu gebruikt wordt voor dit soort feesten, maar er zit ook een kickboksschool in en een kinderopvang. Dat kan alleen in België. Vorige keer was er niet echt een podium voor die meiden, dan verlies je toch wat contact met het publiek. Als het goed is, heeft-ie vannacht iets beters geregeld.’

Het hoge woord is eruit: meiden. Ja, er zijn meiden te zien tijdens optredens van RTC. Naakt. Daar kwam uw onwetende verslaggever pas achter toen hij zich in de trein van 020 naar de Maasstad verdiepte in RTC. Wikipedia meldde: ‘De formatie is bekend van zijn live-optredens. Deze zijn vaak erotisch getint met bijvoorbeeld naakte danseressen.’

Nu we het toch over de afspraak hebben: via een mailtje werd kenbaar gemaakt ‘dat er plek was voor één persoon’ en ‘dat de bus om 22:45 uur zou vertrekken’. Het zijn mannen van de klok daar in Rotterdam. Jezelf om tien uur melden om alvast een kort interviewtje te houden, is oké, maar dan sta je wel drie kwartier te wachten op een verlaten industrieterrein. Prima, eigen schuld. Dan maar je lul leeg zeiken in een struik in plaats van koffie zuipen om wakker te blijven. Ook fijn.

We blijven even in dit intermezzo hangen, want ik stond daar een koude drie kwartier in m’n trainingsvestje van een Vlaamse amateurploeg te wachten tot die vermaledijde bus naar Dancehall Diest kwam. Om kwart voor tien komen er twee uit de kluiten gewassen mannen op me af lopen: ‘Wat kom je hier doen?’
‘Ik ga een reportage maken met Rotterdam Terror Corps.’
‘Je gaat met Sjors op pad?’
‘Ja,’ lieg ik. ‘Erotische show’ en ‘DJ Distortion’ zijn de enige dingen die ik weet van RTC op dat moment. De naam Sjors zegt me op dat moment nog niks.
‘Sorry, er wordt veel ingebroken hier. Vandaar dat we altijd op gekke mensen af stappen.’
Ik word gered door een snel stotterend geluid. Een hardcore-liefhebber zou het precies kunnen vaststellen, ik hoor alleen dat het sneller is dan 180 beats per minuut. En even zoveel decibel. De auto waar het vandaan komt, is nog niet zichtbaar, maar dat het object naderend is des te meer. En daar is-ie, stipt om 22.45 uur: een dikke BMW komt het terrein op scheuren met 200 bpm over de speakers. Het blijkt Mike te zijn. De chauffeur van vanavond. Een vrolijke, kale man in een blits jasje met Chinese draken erop. Als-ie uit z’n wagen stapt, steekt-ie een sigaret in de hens op een manier waarvan je denkt ‘Zat deze gozer maar in mijn film’. Dan stelt-ie zich voor (‘Hoi, Mike’) en begint-ie de BMW uit te laden. Koffers, dozen, vlaggen, gadgets. En terwijl Mike de boel uitlaadt, komen ‘Sier’ & ‘Sjors’ aan. Mike gaat stoïcijns verder met het uitladen. Als Sier in de buurt van de BMW komt, zegt Mike: ‘Ik heb nog wat voor je, Sier.’
…
‘In m’n auto gevonden.’
‘Is het wiet?’
‘Nee.’
‘Geld?’
‘Nee, ook niet.’
‘Godverdomme, Mike. Dat zijn de dingen die ik het liefste vind in een auto, maar ik vind ze nooit. Zo vervelend.’

CHAOS BIJ DE MCDRIVE
Bijna alle mensen zijn er op tijd. Sjors: ‘Nathalie heeft zich afgemeld, Nadia gaat rechtstreeks, dus alleen Joyce nog.’
‘Oh, God,’ zucht Sier.
‘Da’s wel mooi, als die zo komt, dan heb je wel een mooie aankomst. Die hep un naakt wijf op de voorkant van d’r auto geplakt.’
Gaaf.

‘Daar zal je d’r hebben,’ lacht Sjors een kwartier later als we in het kantoor van Rige Entertainment een Rotterdam Terror Corpsuccino naar binnen hakken.

Eenmaal buiten zit er geen naakt wijf op de auto geplakt. ‘Ut was gewoon un sticker, ofniedan.’ Joyce komt uit Tilburg en schaamt zich nergens voor. Topwijf, maar echt. Zonder schaamte. ‘Nee maar serieus, die autohandelaar zit achter me aan. Ik had nieuwe banden besteld. Nieuwe sloffen voor m’n schatje, achter wat breder dan voor. Zegt-ie: ‘Geef me je nummer, dan regel ik het.’ Diezelfde avond nog zit-ie me te appen. Is toch nie normaal?‘

Joyce is dan wel wat later, maar ze is voor het eerst in al die jaren ‘in één keer goed gereden’. Hoewel… ‘Ik heb toch iets doms gedaan hey…’
‘Wat dan,’ vraagt Sier.
‘Ik had honger, dus ik ging naar de McDrive voor een Big Tasty-menu. Ik bestellen en zo, en doorrijden naar het eerste raampje, netjes betaald en toen naar hier… Dus op een gegeven moment, ik zo van ‘huh, waar is me eetuh?’ Voorin niks, achterin niks, dus ik denk, godverdomme, deh tweede raampje vergeten gewoon. Ik terug rijden en lopend naar dat laatste raampje. ‘Wat had u besteld dan, mevrouw?’ Bleek dat alle bestellingen na mij ook verkeerd waren gegaan, hahaha.’

Terug naar dat witte busje. Mike chauffeur, Distortion naast hem, op die rij erachter Joyce, en op de achterbank Sier. Alleen maar mooie anekdotes, die vanzelfsprekend hier gedeeld zullen worden. Zo was er dit verhaal…

Sjors: ‘Weet je nog dat we in Newcastle waren, Mike?’
Mike: ‘Ja, dat was mooi.’
‘Stonden we daar, Nick. Vertraging, niet te doen. 2,5 uur over dat vliegveld gelopen, en de héle tijd van die gasten van de politie die langs ons bleven lopen. Niet te doen. Zwaar bewapend, alles. Dus wij na een poos: ‘Gozer, wat is er aan de hand?’ Zegt die Engelse gast: ‘Waar zijn jullie van? Een motorbende, neonazi’s, een criminele familie? We snappen er niks van.’ Dus ik zeg: nee, we zijn een band uit Nederland.’
En dan tegen Mike: ‘Waar ben je naartoe aan het rijden? Je moet niet naar dat teringkassie luisteren. Die Tom Tom weet niet dat er een nieuwe snelweg is. Keer maar om, Mike. Effe Gorillas in the Mist.’

SOEP
De betere verhalen bewaar je voor het laatst. Komt-ie. Het is Mike die reageert op de vraag van Sjors wat volgens hém dan de beste anekdote is: ‘D’r is er eentje die ik nooit zal vergeten. We hadden een boeking ergens diep in Brabant. We melden ons daar ruim op tijd bij het betreffende café, blijkt dat ze daar áchter nog een enorme feesttent hebben staan.’
‘Dat was al lachen,’ vult Sjors aan.
‘Dus wij spelen daar die show.’
‘Echt een keiharde show, dat hebben ze daar in Brabant nog niet meegemaakt, en we melden ons na de show weer in dat café dat tevens de kleedkamer was, zegt zo’n vrouwtje: ‘Wilde gij un kop soep?’’
‘Jazéker!’
‘Dus wij naar achter met die vrouw, die de moeder van de uitbater blijkt te zijn en ook in dat gebouw woont. Zitten we daar in haar woonkamer zelfgemaakte groentesoep te eten uit van die boerenbont kommetjes. Heel gezellig, maar wat een contrast met wat er in haar achtertuin gebeurde.’
Mike: ‘Die vrouw vond het fantastisch. Wij waren blijkbaar de enigen die met haar meegingen die avond. Al die artiesten hadden er geen in, dus zaten wij daar. Soep te eten.’
Dat was het verhaal.

Nog even over die documentaire. Heb je ‘m zelf al gezien, Sjors?
‘Ik vond ‘m wel lachen ja. Denk dat mensen die niks met onze muziek hebben, het ook wel kunnen waarderen.’
Ik hoorde dat-ie al te zien was op Amsterdam Dance Event.
‘Schrijf dat maar niet op, haha. Bij Vice vroegen ze ook of ze die ADE-viewing nog online moesten aanzwengelen voor meer bereik, dat heb ik ze gelukkig uit het hoofd gepraat.’
Hebben jullie überhaupt weleens in Amsterdam gestaan?
‘Jazeker, even denken. Dat was tijdens een van de eerste ADE’s, het zal in 1998 zijn geweest dat we voor het laatst in Amsterdam optraden. Toen kwamen Ajax-hooligans met aanstekers en bier gooien. Ieder zijn scene toch, die van ons is niet in Amsterdam en omstreken.’

HOE HET AFLIEP
1.00 uur. Aankomst bij Dancehall Diest, waar de organisator bijna juichend op het busje af komt stappen. Hij wijkt de rest van de nacht geen moment van de zijde van RTC.

1.05 uur. Sjors is al met vijf kaakmalende fans op de foto gegaan, als de rest in een klein zaaltje kijkt naar de Vice-documentaire, die daar de hele nacht op repeat staat. Favoriet moment is als Jaap Ruseler, de vader van George, het camerateam door het magazijn van Rige Entertainment (‘Rigeshop.com is de grootste online hardcore merchandise store ter wereld’) loodst. Diep in de 70, maar hij werkt trots elke dag een paar uurtjes in het bedrijf van zijn zoon. Jaap trekt hier en daar droogjes wat blikjes uit de kast: “Force Fuel, dat is van Paul Elstak, hè. En deze is van Visitor, da’s ook een discjockey. Sjors hep van al die gasten blikkies laten maken. Cocaine…’ Pauze. ‘Da’s goed voor je linkerbeen.’

1.25 uur. Sjors is de Justin Bieber van de hardcore, zo populair. De kale koppen blijven maar naar ‘m toe komen voor een foto’ke. Tot hij op zijn horloge kijkt: ‘Oh fuck, ik moet al over vijf minuten draaien!’

1.40 uur. De aankleding van Dancehall Diest is op zijn zachtst gezegd eclectisch te noemen. Stroboscopen, lasers, flatscreens, poppen en het podium is een kamerbreed kasteel van karton. Vanuit het midden stuurt DJ Distortion zijn vertrouwde overstuurde, scheurende geluiden de zaal in. Teksten als ‘Thrillseeker’, ‘Old school’ en ‘Hardcore will never die’ gaan erin als bonbons bij de Belgen. Sjors zit er zelf ook lekker in. Een andere man als hij achter de decks staat.

2.10 uur. Hakken, het blijft toch een apart fenomeen. Alsof Fred Astaire op hete kolen de klompendans doet. Mooi om de verschillende types hakker te onderscheiden. Zo is er de blije hakker, die zich alleen een weg naar voren beukt als Hardcore Vibes gedraaid wordt. En verder de pogo-hakker, de John Cleese Silly Walk-hakker, de ‘oh wat is het hier glad’-hakker, maar ook de laffe hakker: zittend op een kruk tegen de muur een beetje met de handjes wapperen.

2.40 uur. RTC op het podium. Check vooral de foto’s. Er wordt vuur gespuwd, met CO2-mitrailleurs geknald, met sop gespoten, gebeft, hevige neukbewegingen gemaakt, over relingen gegleden en Mike valt als een soort Frankenstein in voor Nathalie.

3.20 uur. In de kleedkamer is iedereen in extase. Alleen Sjors is spoorloos Nadia en Joyce lopen nog steeds in hun blote tetten en poentje. ‘Ik ben m’n handdoek vergeten,’ constateert Nadia.
Joyce: ‘Oh nee, ik ook. Dan maar droog rénnen. Of wacht, er staan hier zes mannen, die kunnen ons droog blazen.’

3.45 uur. Daar is Sjors: ‘Niet normaal joh. Handtekeningen, selfies. ‘Wacht, ook ene met m’n vriendin. Wacht, ook nog ene met m’n achterneef’. Pff.’

4.30 uur. Terwijl Darkraver de dansvloer leeg draait, rijdt het witte busje terug naar Rotterdam. Een terror nachtje, maar hardcore will never die.